10 ιδέες για μία ξεχωριστή ημέρα γενεθλίων των παιδιών

Πάμε λοιπόν!

 1. Γράφουμε στον καθρέφτη του μπάνιου «Χρόνια πολλά (όνομα)» και την ηλικία τους. Τα παιδιά λατρεύουν να βλέπουν τη νέα τους ηλικία γραμμένη!

2. Κολλάμε σερπαντίνες ή κορδέλες στο κούφωμα της πόρτας του δωματίου τους. Η πολύχρωμη κουρτίνα που δημιουργείται δίνει ένα ιδιαίτερο εορταστικό κλίμα. (Ναι το ξέρω. Αυτό με τις σερπαντίνες το είχα γράψει και στο προηγούμενο post. Απλά φέτος έβγαλα φωτογραφία από τα πρόσφατα γενέθλια, κι έτσι το ξαναγράφω για να ανεβάσω τη φωτογραφία!)

3. Βάζουμε ένα σημειωματάκι μέσα στο φαγητό τους για το σχολείο. Αν τις καθημερινές δεν συνηθίζουμε  να βάζουμε σημειωματάκι , ό,τι κι αν τους γράψουμε την ημέρα των γενεθλίων θα είναι μια όμορφη έκπληξη.  Αν το συνηθίζουμε έτσι κι αλλιώς, μπορούμε να γράψουμε κάτι ιδιαίτερο ή να βάλουμε μαζί κι ένα μικρό δωράκι (ένα πακέτο αυτοκόλλητα, ένα σοκολατάκι ή κάτι άλλο που θα τους δώσει χαρά). Έχουμε μήπως μεγαλύτερο παιδί που έχει δικό του κινητό; Του στέλνουμε SMS

4. Ποιος είπε ότι στολίζουμε μόνο το σπίτι με μπαλόνια; Στολίζουμε ΚΑΙ το αυτοκίνητο. Πηγαίνουμε να πάρουμε τα παιδιά από το σχολείο, έχοντας γεμίσει το αυτοκίνητο με μπαλόνια, σερπαντίνες και σημαιάκια. Φανταστείτε τη χαρά τους όταν θα τα δουν!

5. Διοργανώνουμε ένα mini surprise party! Δε χρειάζεται να είναι «κανονικό» πάρτι. Απλά να έχουμε κανονίσει κάποιου είδους έκπληξη. Για παράδειγμα να περιμένουν κρυμμένοι στο σπίτι ο παππούς και η γιαγιά ή κάποιος φίλος ή κάποιο παιδί της γειτονιάς. Ή να συναντήσουμε «τυχαία» έξω κάποιους φίλους που θα κρατάνε σερπαντίνες ή κομφετί και θα «επιτεθούν» στον εορτάζοντα λέγοντας «Χρόνια πολλάαααα

6. «Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο σε σένα είναι…» Λίγο πριν ή λίγο μετά από την τούρτα, ο καθένας στην οικογένεια λέει με τη σειρά του τι του αρέσει περισσότερο στον εορτάζοντα.   Οι νονοί ή οι άλλοι αγαπημένοι που δε θα είναι εκεί την ημέρα των γενεθλίων, τα λένε τηλεφωνικά!

7. Ανακοινώνουμε ότι εκείνη την ημέρα δε θα ανοίξουμε καθόλου τον υπολογιστή μας, το tablet ή το κινητό μας.  Και αφιερώνουμε την ημέρα στα παιδιά. Είναι η μέρα τους (και η μέρα μας).

8. Φτιάχνουμε ένα slideshow με φωτογραφίες από τα γενέθλιά τους των περασμένων ετών. Προσθέτουμε την αγαπημένη τους μουσική στο background και τους το αφιερώνουμε! Αν δεν «το ‘χουμε» με την τεχνολογία, τόσο το καλύτερο. Το κάνουμε με τον παραδοσιακό τρόπο! Επιλέγουμε τις φωτογραφίες, τις τυπώνουμε και τις βάζουμε σε ένα μικρό άλμπουμ φωτογραφιών. Κάθε χρόνο προσθέτουμε τη φωτογραφία των γενεθλίων της χρονιάς. Θα είναι ένα πολύτιμο άλμπουμ στο οποίο τα παιδιά θα ανατρέχουν πάντα.

9. Ορίζουμε ορόσημα ηλικιών στα οποία θα κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Για παράδειγμα φέτος η Εβελίνα έγινε 13 – που είναι η ηλικία στην οποία «νομιμοποιείται» να ανοίξει λογαριασμούς στα social media. Και πράγματι τους άνοιξε την ημέρα των γενεθλίων της! Μάλιστα αστειευόταν ότι θα τους ανοίξει στις 18.50 (που είναι η ώρα της γέννησής της) αλλά τελικά περιμέναμε να φύγουν οι καλεσμένοι.  Όπως και να έχει, το ορόσημο των 13 για εμάς σήμαινε social media. Κάποιο άλλο ηλικιακό ορόσημο μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο. Για παράδειγμα ότι η ώρα ύπνου μεταθέτεται μισή ώρα μετά, κλπ κλπ.

10. Αφού το παιδί πέσει για ύπνο, καθόμαστε και του γράφουμε ένα γράμμα. Για το πόσο ομόρφυνε η ζωή μας επειδή γεννήθηκε. Για το πόσο το αγαπάμε. Για το πόσο τυχεροί γονείς είμαστε.

Χρόνια πολλά!

https://www.aspaonline.gr/2016/02/04/10-akoma-idees-gia-xehorista-genethlia/

 

 

 

 

 

Κιθάρες, μπάσκετ, χοροί, ζωγραφικές – τα «εφόδια για το μέλλον» που μας έπνιξαν

 

Η γενιά μου μεγάλωσε με ιστορίες επιτυχίας.

Ήμουνα δεν ήμουνα δέκα χρονών και το πρόγραμμα μου ήταν πιο απαιτητικό ακόμη και από το βαρύ πρόγραμμα  μεγαλοστελέχους  πολυεθνικής εταιρείας. Εκτός από τα Αγγλικά και τα Γαλλικά στα φροντιστήρια, η μητέρα μου θεωρούσε απαραίτητη την μουσική, τη γυμναστική και την εγγραφή μου στο Λύκειο Ελληνίδων ώστε να μάθω και παραδοσιακούς χορούς.

Αποτέλεσμα;

Μετά από ένα οκτάωρο στο σχολείο, γυρνούσα σπίτι για να φάω κάτι, στα πεταχτά, και να ξαναφύγω τρέχοντας για να προλάβω το τρένο της γνώσης. Φροντιστήριο Αγγλικών, μετά Γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο, μετά ενόργανη γυμναστική σε ένα προχωρημένο γυμναστήριο που αντέγραφε το σύστημα προπόνησης της Ρουμανίας. Γυρνούσα σπίτι ερείπιο, αλλά εκεί με περίμενε ένας δάσκαλος Μουσικής για να με μυήσει στις χαρές του θλιμμένου ακορντεόν. Κατά τις δέκα το βράδυ, είχα ξεμπερδέψει με τα εξωσχολικά και έτρωγα με έναν δίσκο μπροστά στην τηλεόραση – παρακολουθώντας τα σήριαλ της ΥΕΝΕΔ, που ήταν και η μόνη ανάπαυλα στο σφιχτό μου πρόγραμμα. Μετά, εξαντλημένη, μπουκωμένη από την εναλλασσόμενη γνώση, έπιανα να μελετήσω τα μαθήματα του σχολείου, γέρνοντας σαν μαραμένο τριαντάφυλλο πάνω από το γραφειάκι μου, με το φως του γραφείου να πέφτει στα μάτια μου σαν ανακριτικός φακός.

Ήμουν δέκα και ήδη υπέφερα- εν αγνοία μου- από το σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης. Οι γονείς μου έκαναν πως δεν έβλεπαν την κούραση μου. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν άλλωστε; «Πρέπει να σου προσφέρουμε εφόδια για τη μετέπειτα ζωή σου» έλεγε η μητέρα μου. «Δεν θέλω στα σαράντα σου να έχεις παράπονα από μας»

Τι έμεινε απ' όλα αυτά;

Ναι, χρησιμοποίησα τα Αγγλικά στη δουλειά μου. Όχι, δεν ξαναχρησιμοποίησα τα Γαλλικά, εκτός από ένα ταξίδι μου στο Παρίσι, όπου είχα την ευκαιρία να ρωτήσω σε καλά Γαλλικά «Που είναι ο δρόμος τάδε;». Όχι, δεν έγινα η Κομανέντσι παρά την πολύωρη προπόνηση στα φλικ- φλακ και στο δίζυγο. Όχι, δεν έμαθα ποτέ καλό ακορντεόν. Ξέρω να παίζω τα «Κύματα του Δουνάβεως» και μόνο – πράγμα που ίσως φανεί χρήσιμο αν μείνω άνεργη και παίζω ακορντεόν έξω από το μετρό με ένα καπέλο αναποδογυρισμένο μπροστά μου, ανοιχτό στην καλοσύνη των ξένων. Από το Λύκειο Ελληνίδων μου έχουν απομείνει φωτογραφίες από τις παραστάσεις: Εγώ φασκιωμένη μέσα σε παραδοσιακές στολές (που μου πέφτανε ή πολύ μεγάλες ή πολύ στενές) κοιτάζω το φακό με ένα ύφος: Πότε -θα πάω- σπίτι- να βγάλω- τα τσαρούχια;

Έχουν μείνει κι άλλα πράγματα από εκείνη την εποχή. Μία κιθάρα από την περίοδο που η μητέρα μου αποφάσισε πως το ακορντεόν ίσως έβλαπτε το εφηβικό μου στήθος. Μία ρακέτα του τένις από την εποχή που σκέφτηκε πως ίσως η ενόργανη βλάψει το τελικό μου ύψος – το οποίο, δυστυχώς, δεν κατάφερε να διασωθεί… Ένα πιάνο που αγοράστηκε με δόσεις, όταν οι γονείς μου παρατήρησαν πως η κιθάρα με έκανε να καμπουριάζω.

Ποτέ δε θα μάθω αν όλες αυτές οι «δραστηριότητες» μου έκαναν πράγματι καλό. Αν όντως με εμπλούτισαν σαν άτομο- πράγμα που ήταν και ο στόχος των γονιών μου. Όμως, η αναγκαιότητα των «εφοδίων» και οι ιστορίες επιτυχίας, που ενδεχομένως ακολουθούν τέτοιες δραστηριότητες, έχουν περάσει στο DNA μου. Έτσι, στην αποθήκη έχουν ήδη συσσωρευτεί οι στολές μπαλέτου της κόρης – το παράτησε, ήταν βαρετό –  τα καβαλέτα και οι μπογιές από τα μαθήματα ζωγραφικής του γιου μου – τα παράτησε, οι αυτοδίδακτοι ζωγράφοι έχουν μεγαλύτερη φρεσκάδα στα έργα τους- τα σκουφάκια και τα αθλητικά μαγιό από την εποχή του κολυμβητηρίου – τους το έκοψα, είχαμε ωτίτιδες κάθε τρεις και λίγο.

Πρέπει να τους προσφέρω εφόδια, δεν πρέπει; Πρέπει να αναδείξω τις κλίσεις και τα ταλέντα τους-  αν έχουν.

Δεν θέλω στα σαράντα τους να έχουν παράπονα από μένα…



 

Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου…

 

 

Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου:

Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα συνδεόμουν περισσότερο.

Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου.

Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.

Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες, και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.

Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, κα θα έπαιζα στα σοβαρά.

Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια.

Θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο.

Θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά, και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο.

Θα έχτιζα πρώτα αυτό-εκτίμηση, και αργότερα το σπίτι.

Θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης, και περισσότερο για την δύναμη της αγάπης.

Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο.



Σοφά λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι για τα παιδιά


Σοφά λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι για τα παιδιά

1. Η πιο σημαντική περίοδος στη ζωή δεν είναι η ηλικία της πανεπιστημιακής μόρφωσης, αλλά η πρώτη, η περίοδος από τη γέννηση ως τα έξι.
2. Μην τους λέτε πώς να το κάνουν. Δείξτε τους πώς να το κάνουν και μη λέτε κουβέντα. Αν μιλήσετε, θα κοιτάνε τα χείλη σας που κουνιούνται. Αν τους δείξετε θα θελήσουν να το κάνουν μόνα τους.
3. Ο στόχος της εκπαίδευσης στη νεαρή παιδική ηλικία θα πρέπει να είναι να ενεργοποιήσει τη φυσική επιθυμία του παιδιού να μάθει.
Σοφά λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι για τα παιδιά
4. Το παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού.
5. Το να αφήνεις το παιδί να κάνει ό,τι θέλει όταν ακόμα δεν έχει αναπτύξει δυνάμεις ελέγχου  είναι σαν να προδίδεις την ιδέα της ελευθερίας.
6. Ποτέ μη βοηθάτε ένα παιδί σε μια εργασία που νοιώθει ότι μπορεί να την καταφέρει μόνο του.
Σοφά λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι για τα παιδιά
7. Το παιδί είναι μαζί ελπίδα και υπόσχεση για την ανθρωπότητα.
8. Η εκπαίδευση ακόμα κι ενός μικρού παιδιού, δεν έχει στόχο να το προετοιμάσει για το σχολείο, αλλά για τη ζωή.
9. Όταν τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τη φύση, αποκαλύπτουν τη δύναμή τους.
Σοφά λόγια της Μαρίας Μοντεσσόρι για τα παιδιά
10. Αφήστε τα παιδιά να είναι ελεύθερα. Ενθαρρύνετέ τα. Αφήστε τα να βγουν έξω όταν βρέχει. Αφήστε τα να βγάλουν τα παπούτσια τους όταν βρουν μια λιμνούλα με νερό. Και όταν το γρασίδι στα λιβάδια είναι υγρό από τις δροσοσταλίδες, αφήστε τα να τρέξουν πάνω του και να το ποδοπατήσουν με τα γυμνά τους πόδια. Αφήστε τα να ξεκουραστούν ειρηνικά όταν ένα δέντρο τα προσκαλεί να κοιμηθούν κάτω από τη σκιά τους. Αφήστε τα να φωνάξουν και να γελάσουν όταν ο ήλιος τα ξυπνάει το πρωί.