Συμπεριφορές παιδιών και γενικεύσεις

Θεωρία και μοναδικότητα

Συχνά, συναντάω  γονείς που τους απασχολεί μια συγκεκριμένη προβληματική συμπεριφορά του παιδιού τους και επηζητούν απαντήσεις στο πώς να χειριστούν την κατάσταση. "Δεν ξέρω" τους απαντάω, και το εννοώ, όσο παράλογο ή ακραίο κι αν σας ακούγετε. Δεν είναι πως δεν θέλω να βοηθήσω ή πως δεν ξέρω τον τρόπο, το κάθε παιδί όμως είναι μοναδικό, και μοναδική θα πρέπει να είναι και η διαχείριση της προβληματικής του συμπεριφοράς. 

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμιά θεωρία, τεχνική ή συμβουλή που θα μπορούσε να εφαρμοστεί με την ίδια επιτυχία σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Το κάθε παιδάκι έχει την δική του προσωπικότητα και ιδιοσυγρασία, τις δικές του εμπειρίες και βιώματα, μεγαλώνει σε μια οικογένεια που διέπεται από συγκεκριμένες αρχές και αξίες, κοινωνικοποιείται και εξελίσσεται μέσα σε μια ιδιαίτερη δομή και κυρίως, διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του - Γιατί;  

Γιατί καθένα τους είναι ξεχωρίστο και μοναδικό. 

Πως να απαντήσω λοιπόν; Με γενικεύσεις; 

Μα εκεί συναντάμε συνήθως τα μεγαλύτερα λάθη ή τις πιο αναποτελεσματικές επεμβάσεις. Αν δεν γνωρίσεις το παιδί, δεν μελετήσεις τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνει, δεν σκαλίσεις τον ψυχισμό του και δεν επεξεργαστείς τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του, τότε πως είναι δυνατόν να βοηθήσεις "αποτελεσματικά";

Δεν λέω πως κακός κάνετε και ψάχνετε απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα που συναντάτε μεγαλώντας τα παιδιά σας. Λέω απλά πως, θα πρέπει με κριτική σκέψη να επεξεργάζεστε όσα γράφονται και ακούγονται από τα μεσα μαζικής ενημέρωσης και τον τύπο σχετικά με την υγιή ανάπτυξη του παιδιού σας και την αντιμετώπιση των προβληματικών του συμπεριφορών. Αφουγγραστείτε τις ανάγκες  και τις σκέψεις του δικού σας παιδιού πριν υοθετήσετε την συμβουλή - συνταγή επιτυχίας που σας πρότείνει ο φίλος, γνωστός, δημοσιογράφος, συγγραφέας. Εσείς και μόνο εσείς μπορείτε να βρείτε τα βαθύτερα αίτια που πυροδοτούν την αντίδραση του παιδιού σας - τότε και μόνο τότε μπορεί να γίνει ουσιαστική παρέμβαση και να έχουμε το θεμιττό για όλους αποτέλεσμα. Διαφορετικά, κανένας ψυχολόγος και καμιά θεωρία δεν μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα σας χωρίς να μελετήσει "τον χάρτη" της ζωής του παιδιού σας

Εσύ και ο ψυχικός κόσμος των παιδιών σου

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά....




Να είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζονται...

Να μπορείς να καλύπτεις τις ανάγκες τους....

Να ικανοποιείς κάποιες τους επιθυμίες...

Να τα προφυλάσεις...

Να τους προσφέρεις....

Να τους μάθεις καινούργια πράγματα...

Να είσαι ένα υγιές πρότυπο προς μίμηση...

Να τα καθοδηγείς...

Να τους συμπαραστέκεσαι...

Να τα στηρίζεις...

Να τους χαμογελάς ακόμα κι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και δεν έχεις από που να πιαστείς!



Αυτό το τελευταίο, είναι και το πιο δύσκολο. Καλείσαι να εγκαταλείψεις όλες εκείνες τις δυσλειτουργικές συμπεριφορές (γκρίνια, ηττοπάθεια, ανασφάλειες, φόβους, απεσιοδοξία) που συνήθιζες να υιοθετείς κάθε φορά που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στην ζωή σου, και να τις αντικαταστήσεις με συμπεριφορές που εστιάζουν στην αισιοδοξία, το χαμόγελο και την θετική σκέψη.

Ωστόσο είναι γεγονός!

Όταν εμείς οι ίδιοι τείνουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες μας με χιούμορ και δύναμη, τα παιδιά μας μπορούν πολύ πιο εύκολα να προσαρμοστούν, να αποδεχθούν, να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν καταστάσεις και αλλαγές, που κάτω από άλλες συνθήκες, θα τους προκαλούσαν έντονο στρες και ανασφάλεια. Με άλλα λόγια, τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο και τον ερμηνεύουν σύμφωνα με τις δικές μας αντιδράσεις. Αν εμείς στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων, αντιμετωπίζουμε τις όποιες αναποδιές και δυσκολίες με ηρεμία και σύνεση, εστιάζουμε στην λύση και την σωστή διαχείριση και όχι στην απελπισία και στην γκρίνια, χαμογελάμε και είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον, δίνουμε ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής στα παιδιά μας.

Θυμάμαι με πόση χαρά περιέγραφε ο γιος μου στον πατέρα του, την περιπέτεια μας μέχρι να φτάσουμε τις προάλλες στην προπόνηση του. Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε καθόλου που μέχρι να φτάσουμε είχαμε γίνει λούτσα, ωστόσο ωραιοποιώντας του την κατάσταση και αντιμετωπίζοντας την αργοπορία του λεωφορείου και την βροχή ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, για εκείνον ήταν μια μικρή περιπέτεια που τον ευχαρίστησε και τον έκανε να γελάσει. Κάθε φορά που τα πράγματα πάνε στραβά, που κάτι με πληγώνει ή με στεναχωρεί, που χρειάζεται να περιμένω ή να υπομείνω κάτι, σκέφτομαι πως δεν έχω το δικαίωμα να μαυρίσω την ψυχή των παιδιών μου. Μπορεί να είμαι πάντα ειλικρινείς μαζί τους (και αυτό συμβουλεύω κι εσάς να κάνετε) δεν σταματάω όμως ποτέ να τους δίνω δύναμη και να τους μαθαίνω να διαχειρίζονται τα προβλήματα με δύναμη, χαμόγελο, αισιοδοξία, θάρρος, πίστη, θετική σκέψη και πάνω απ' όλα με ψυχή και αγάπη! "Όλα θα πάνε καλά" τους λέω και ξέρω πως με πιστεύουν... Γιατί δεν μένω ποτέ στα λόγια...