Η τιμωρία είναι λάθος τρόπος!

Έκανε κάτι κακό και λάθος το παιδί σου. Εσύ θέλεις να το τιμωρήσεις για να μάθει και να μην το ξανακάνει. Αν το τιμωρήσεις όμως δεν θα το ξανακάνει επειδή το θέλει, αλλά επειδή φοβάται. Σύμφωνα με την ψυχολόγο Χρυσούλα Μαυράκη η τιμωρία είναι λάθος τρόπος για να μάθει.  Διάβασε προσεχτικά τι πρέπει να κάνεις...
Καταρχήν η σύγχρονη παιδαγωγική έχει αποκλείσει την τιμωρία και τη σωματική τιμωρία, αλλά και κάθε είδους τιμωρία από την ανατροφή και την εκπαίδευση. Ένας πολύ σπουδαίος παιδαγωγός συμβούλευε τους γονείς και εκπαιδευτικούς να πετάξουν την βέργα μακριά. Διότι η τιμωρία το μόνο που κάνει είναι να ρίχνει την αυτοεκτίμηση του παιδιού, να χαλάει την σχέση με τον γονιό του και να χαλάει και την αγωγή.
Η τιμωρία είναι λάθος τρόπος! Πρέπει να δείξεις στο παιδί το σωστό και το λάθος.
Έρευνες έχουν δείξει ότι το 65% των παιδιών που τιμωρούνται επαναλαμβάνουν αυτό για το οποίο τιμωρήθηκαν, δηλαδή δεν έχει παιδαγωγική χρησιμότητα η τιμωρία. Αυτό συμβαίνει διότι αφενός μεν το ξανακάνει, απλά προσέχει περισσότερο για να μην τον πιάσουν, αφετέρου ακόμα και αν δεν ξανακάνει ένα παιδί κάτι μόνο και μόνο από τον φόβο της τιμωρίας, τότε σημαίνει ότι δεν κέρδισε κάτι, δεν νουθετήθηκε, δεν κατάλαβε ότι αυτό που κάνει είναι εσφαλμένο και επιλέγει να μην το ξανακάνει επειδή φοβάται την τιμωρία.
Ο ρόλος της αγωγής είναι να δείξεις στο παιδί το σωστό και το λάθος και να το προτρέψει να διαλέγει το σωστό και όχι το λάθος. Άρα λοιπόν με την τιμωρία αποτυγχάνουμε, χαλάμε την σχέση με το παιδί μας, μας βλέπει σαν μπαμπούλες και σαν δικαστές και όχι σαν τον γονιό που πρέπει να εμπιστεύεται.
Αυτό που πρέπει να εφαρμόσουμε στην παιδαγωγική είναι οι συνέπειες. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι παίρνει αυτό που το ίδιο προκάλεσε. Αν έχει κάνει κάτι καλό θα πάρει κάτι καλό, αν έχει κάνει κάτι κακό θα πάρει κάτι κακό. Είναι η σχέση δηλαδή δράση και αποτελέσματος αιτίου και αιτιατού και αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο μάθημα που πρέπει να διδαχθεί το παιδί. Ότι ανάλογα με τις συμπεριφορές του είναι και το αποτέλεσμα το οποίο εισπράττει.
Οι συνέπειες πρέπει να είναι φυσικές και λογικές, δηλαδή να δένουν και να κουμπώνουν με αυτό που έκανε το παιδί.
Για παράδειγμα αν το παιδί έσπασε το βάζο, δεν είναι η συνέπεια του να μην πάει στο πάρτι του ξαδέρφου του μετά από 10 μέρες. Η συνέπεια που χρειάζεται να έχει το παιδί το οποίο που ενώ προειδοποιήθηκε, συνέχισε να παίζει μπάλα στο σαλόνι και έσπασε το βάζο, είναι να συνεισφέρει με χρήματα από τον κουμπαρά του στο να αγοράσουμε ένα καινούριο βάζο. Όσο και αν αυτό στεναχωρήσει το παιδί. Έτσι όμως κατάλαβε ότι αυτό που χάλασε κόστιζε χρήματα και αυτά τα χρήματα καλείται να τα πληρώσει και εκείνος όπως πρέπει για να επαναφέρει την ζημιά που έκανε.
Συμβουλές!
Θα πρέπει όταν νουθετούμε να μην χρησιμοποιούμε πολύ έντονο τόνο φωνής, αλλά ούτε να έχουμε κλαψιάρικο και παραπονιάρικο τόνο. Θα πρέπει να έχουμε σταθερή και κοφτή φωνή έτσι ώστε το παιδί να καταλάβει ότι είμαστε ενοχλημένοι, να το κοιτάζουμε στα μάτια είτε το ανεβάζουμε είτε χαμηλώνουμε εμείς γιατί πρέπει να είμαστε στο ίδιο επίπεδο, του λέμε ότι το αγαπάμε πάρα πολύ ότι και να γίνει αλλά για ποιο λόγο είναι λάθος αυτό που κάνει και για ποιο λόγο επισύρει τις συνέπειες αυτές τις οποίες επιβάλλαμε.
Κρατάμε τις συνέπειες αυτές σταθερά, δηλαδή δεν κάνουμε πίσω, ούτε για το ίδιο παράπτωμα κάθε φορά επιβάλλουμε κάτι διαφορετικό για να μην μπερδεύεται το παιδί. Ακόμη δηλαδή και αν το παιδί κλαίει, χτυπιέται και φωνάζει αυτό το οποίο πρέπει να γίνει πρέπει και να ακολουθηθεί λέγοντας του ότι λυπούμαστε που υποφέρει, στεναχωριόμαστε που δεν είναι χαρούμενο, το λατρεύουμε και θέλουμε πάντα να χαμογελά, δυστυχώς όμως η πράξη του επιφέρει αυτές τις συνέπειες

10 λάθη που κάνουν οι μαμάδες

Πολλές φορες οι γονεις και ειδικά οι μαμαδες νομίζοντας ότι φέρονται σωστά στα παιδιά τους, από την υπερβολική τους αγάπη κάνουν λάθη. Είτε είναι υπερπροστατευτικές προς το παιδί, είτε του κρύβουν την αλήθεια για να μην το στεναχωρήσουν, είτε, είτε, είτε...


Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη επισημαίνει τα λαθη που κάνουν οι περισσότερες μανούλες. Τσέκαρέ τα και προσπάθησε να τα αποφύγεις... Κυρίως να είσαι νέα μανούλα.

1. Υπερπροστατεύουν σε βαθμό εξάρτησης τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται άβουλα και αδρανή.

2. Ανησυχούν υπερβολικά για το οποιοδήποτε απόλυτα φυσιολογικό γεγονός και μεταδίδουν το άγχος τους στα παιδιά κάνοντάς τα ανασφαλή.

3. Ενδίδουν με μεγάλη ευκολία στις πιέσεις των παιδιών και τους κάνουν τα χατίρια οπότε κι εκείνα με τη σειρά τους γίνονται χειριστικά.

4. Νιώθουν αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας (χωρίς λόγο) τα οποία εξισορροπούν με υπερπροσφορά υλικών αγαθών που δημιουργούν τάση για υπερκατανάλωση.

5. Επιμένουν σε ασήμαντα θέματα π.χ. αν θα φάει αρακά, αλλά αφήνουν απαρατήρητα σημαντικά όπως σεβασμό στα ζώα ή στο περιβάλλον ή δεν σπαταλάμε το νερό κλπ.

6. Μιλούν στα παιδιά με υποκοριστικά ακόμη κι όταν έχουν μεγαλώσει και τα καθηλώνουν σε βρεφικό στάδιο, αντί να τα προωθήσουν να μεγαλώσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν.

7. Χρησιμοποιούν συγκρίσεις π.χ. κοίτα το ξαδερφάκι σου, τι ωραία που τρώει και ρίχνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού.

8. Λένε πράγματα που δεν εννοούν π.χ. "δεν σ’ αγαπάω", "θα φύγω και θα μείνεις μόνο σου", μπερδεύοντας και ενοχοποιώντας το παιδί.

9. Κρύβουν από τα παιδιά την αλήθεια, τάχα για το καλό τους, διαταράσσοντας τη σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους.

10. Χρησιμοποιούν τιμωρίες αντί να επιβάλλουν συνέπειες, δημιουργώντας φόβο αντί σεβασμού και πονηριά αντί υπευθυνότητας.

Καλό είναι αυτές τις συμβουλές να τις εντάξεις στην ζωή σου και όταν πας να κάνεις κάτι από τα παραπάνω... να σκέφτεσαι τις συνέπειες!

Γιατί το παιδί δεν μας λέει πως τα περνάει στο σχολείο;

 

Γυρίζει το μικρό σου στο σπίτι από το σχολείο και δεν μιλάει. Εσύ ως γονιός ενδιαφέρεσαι να μάθεις πως τα πέρασε στο σχολείο, αν έγινε κάτι κακό ή αν είναι όλα καλά. Εκείνο όμως δεν μιλάει ή απαντάει μονολεκτικά. Και εσύ ανησυχείς και πάει το μυαλό σου στο κακό.

 

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη σου εξηγεί για ποιους λόγους το κάνει αυτό, αλλά και σε συμβουλεύει πως να το κάνεις να σου μιλήσει...

 

Όλοι οι γονείς περιμένουν με ανυπομονησία να γυρίσει το παιδί από το σχολείο για να μάθουν τα κατορθώματά του, να καμαρώσουν την πρόοδό του, να ανακουφιστούν ότι όλα πήγαν καλά και να χαρούν με τις ευχάριστες εμπειρίες του παιδιού.

 

Πάρα πολλές φορές όμως το παιδί αρνείται πεισματικά να μας πει πως τα πέρασε στο σχολείο, απαντά με σύντομες αρνητικές εκφράσεις στις ερωτήσεις μας όπως: “δεν έκανα τίποτα”, “όχι δεν έπαιξα”, “όχι δεν έφαγα”, “όχι δεν σου λέω”. Αυτό κάνει τους γονείς να ανησυχούν και να πιέζουν το παιδί περισσότερο για να μάθουν τελικά τι έχει συμβεί.

 

Γιατί το κάνει...

1. Για το παιδί, κυρίως για το μικρό παιδί, η σχολική διαδικασία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι γιατί κυρίως στην προσχολική αγωγή, θα πρέπει όλα να έχουν την μορφή του παιχνιδιού. Έτσι λοιπόν το παιδί το οποίο έχει ζήσει μια έντονη και γεμάτη εμπειρίες μέρα, τις περισσότερες φορές μάλιστα πρωτόγνωρες εμπειρίες, δεν είναι σε θέση να τις ανακαλέσει αμέσως και να τις αναπαραγάγει για να ευχαριστήσει τον γονιό. Για το παιδί ήταν όπως θα έπρεπε να είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να το θυμηθεί από την αρχή έως το τέλος.

 

2. Ένας άλλος λόγος που κάνει το παιδί να μην θέλει ή να μην μπορεί να πει πως τα πέρασε είναι ότι η λησμονιά είναι πιο έντονη αμέσως μετά το ερέθισμα και είναι πολύ πιο εύκολο για το παιδί να πει μία ή δύο μέρες μετά τις εμπειρίες του τις σημερινές απ' ότι αμέσως την άλλη στιγμή που τις έζησε.

 

3. Ένας άλλος λόγος που το παιδί δεν θέλει να αφηγηθεί με λεπτομέρειες τη μέρα στο σχολείο είναι γιατί τις θεωρεί προσωπική του υπόθεση. Το τι κάνει στο σχολείο είναι κάτι που αφορά το ίδιο και δεν μπορεί να καταλάβει ότι θα πρέπει να έρθει να μας το αφηγηθεί με το Ν και με το Σ.

 

4. Τέλος αν δεν έχουμε εμείς δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αφηγούμενοι με λίγες αλλά γλαφυρές γραμμές και με χιουμοριστικό τρόπο το πως περάσαμε την ημέρα μας στο γραφείο επιστρέφοντας από την δουλειά, γιατί θα πρέπει το παιδί να κάνει αυτό που εμείς δεν κάνουμε;

Αντίθετα αν έχουμε συνηθίσει γυρίζοντας απ' την δουλειά να λέμε σε γενικές γραμμές πως τα περάσαμε και μάλιστα να αναφέρουμε το καλύτερο και το χειρότερο της μέρας, το παιδί θα μπει από μόνο του στην διαδικασία να κάνει ακριβώς το ίδιο τώρα που έχει και αυτό ζωή έξω από το σπίτι για την οποία εμείς οι γονείς ενδιαφερόμαστε.

 

Συμβουλές της ψυχολόγου... για να βοηθήσετε το παιδί να σας πει πως τα πέρασε!

 

-Πρώτα απ' όλα να μην δείχνουμε, να μην ρωτάμε με τρόπο που δείχνει ότι κρεμόμαστε από την απάντηση του παιδιού και ότι είναι για εμάς θέμα ζωής και θανάτου το αν θα μας απαντήσει το παιδί και μάλιστα αν μας πει και ακριβώς αυτό που θέλουμε να ακούσουμε.

 

-Δεύτερον δεν πρέπει να είμαστε πιεστικοί με τις ερωτήσεις σαν να είμαστε ανακριτές που προσπαθούμε να βγάλουμε από τον ύποπτο την ομολογία.

 

-Τρίτον θα πρέπει να κάνουμε πλάγιες ερωτήσεις και όχι ευθείες. Δηλαδή δεν μπορούμε να περιμένουμε εύκολα να απαντήσει το παιδί στις ερωτήσεις του τύπου “τι έφαγες, με ποιον έπαιξες, τι έμαθες σήμερα;”

Αντίθετα μπορούμε να ρωτήσουμε “Έπαιξες αρκετά με τους φίλους σου;” “Ήταν μια όμορφη μέρα σήμερα στο σχολείο;” “Εγώ έκανα πολλά πράγματα σήμερα στη δουλειά και μίλησα και με την φίλη μου την Άννα και χάρηκα πολύ! Εσύ;”

 

-Και τέλος να αρκούμαστε στο να καλοδεχόμαστε το παιδί όταν επιστρέφει από τον παιδικό σταθμό ή το σχολείο λέγοντάς του πόσο χαιρόμαστε που το βλέπουμε και που θα περάσουμε το υπόλοιπο της μέρας μαζί αφού το πρώτο μέρος το πέρασε στο καταπληκτικό σχολείο και πόσο περήφανοι είμαστε που μεγάλωσε και πηγαίνει σχολείο. Να περιμένουμε πότε το ίδιο θα θελήσει να ανοιχτεί και να μας πει πράγματα, κάνοντας ενθαρρυντικές κινήσεις και υποβοηθητικές ερωτήσεις που θα του επιτρέψουν να μας πει όλες τις λεπτομέρειες για την μέρα του στο σχολείο, για το τι έμαθε, για τους φίλους που απέκτησε και γενικά ότι του άρεσε ή τον ενόχλησε.

 

Πώς να δώσετε στα παιδιά σας αυτοπεποίθηση!

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί σχηματίζει εικόνα εαυτού και αυτή η εικόνα θα αποτελέσει την βάση για να αναπτύξει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του. Τόσο οι γονείς όσο και οι δάσκαλοι πρέπει να βοηθήσουν ώστε αυτή η αυτοεικόνα να είναι θετική και το παιδί να έχει αυτοπεποίθηση και σεβασμό στον εαυτό του, δηλαδή αυτοεκτίμηση.

Για να χτιστεί η αυτοπεποίθηση πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να νιώσουν όμορφα με τον εαυτό τους. Γι' αυτό χρησιμοποιούμε τον έπαινο και την ενθάρρυνση. Αυτό ωθεί τα παιδιά να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα. Όταν γνωρίζουν ότι έχουν κι αυτά κάτι να προσφέρουν, είτε στο σπίτι είτε στην σχολική τάξη, είτε στο παιχνίδι, αναπτύσσουν ένα αίσθημα ικανοποίησης και αξίας του εαυτού τους, που βοηθά σημαντικά στο να αναπτύξουν την αυτοπεποίθησή τους.

Για να πετύχουμε την αύξηση της αυτοπεποίθησης, μπορούμε να κάνουμε τα εξής...

1. Στο σπίτι να αναθέτουμε στα παιδιά απλά καθήκοντα, όπως να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να κρεμούν τα ρούχα τους και να μας βοηθούν σε κάτι που κάνουμε, όπως μαγείρεμα, άπλωμα ρούχων, μάζεμα ρούχων, τακτοποίηση των πραγμάτων που φέραμε από το σούπερ μάρκετ κ.α

Όταν τα παιδιά συμμετέχουν πρέπει να τα επαινούμε ακόμη και αν στη διάρκεια της προσπάθειάς τους κάνουν λάθη.

2. Θα πρέπει να τους επιτρέπουμε όποτε είναι δυνατόν να παίρνουν αποφάσεις για πράγματα που τα αφορούν. Για παράδειγμα να αποφασίσουν τι θα φορέσουν διαλέγοντας ανάμεσα σε μία σειρά από ρούχα κατάλληλα για την στιγμή που θα φορεθούν και όχι να τους επιβάλλουμε εμείς το τι ακριβώς θα φορέσουν σετάροντας μόνοι μας τα ρούχα και επιβάλλοντας την άποψή μας στο παιδί.

Ή να διαλέξει το παιδί ποιο παραμύθι θα ακούσει πριν κοιμηθεί ή ακόμη και αν θα πιει πρώτα το γάλα του και μετά θα ακούσει την ιστορία, ή θα ακούσει πρώτα την ιστορία και θα πιει μετά το γάλα του.

3. Να αποφεύγουμε τις συγκρίσεις ανάμεσα στο παιδί και στα αδέρφια του ή στο παιδί και σε άλλα παιδιά ή στο παιδί και στον εαυτό μας όταν είχαμε την ηλικία του. Η προσπάθεια είναι πολύ πιο σημαντική από το αποτέλεσμα κι αυτήν θα πρέπει να ενθαρρύνουμε.

4. Θα πρέπει να χρησιμοποιούμε συχνά επαίνους και επιβραβεύσεις για την καλή συμπεριφορά του παιδιού και να προσέχουμε την αρνητική κριτική και τις επιπλήξεις. Οι επιπλήξεις και οι αρνητικές κριτικές κάνουν το παιδί να νιώθει ότι δεν αξίζει, ότι δεν τα καταφέρνει, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστό και έτσι παύει να πιστεύει στον εαυτό του και χάνει την αυτοπεποίθησή του.

5. Τέλος θα πρέπει να ξεκινάμε οποιαδήποτε παρατήρηση ή νουθεσία στο παιδί αναφέροντας τα καλά, δυνατά και θετικά του στοιχεία μέσα από τα οποίο θα το καλούμε να διορθώσει τα όποια λάθη ή αδυναμίες έχει.

Πως να σταματήσετε το βήχα του παιδιού σας!

 

Μήπως ακούς συνεχώς το παιδί σου να βήχει και ειδικά το βράδυ όταν πέφτει να κοιμηθεί; Αν ναι, τα tips που σου δίνει ο παιδίατρος Σπύρος Μαζάνης θα σε βοηθήσουν για να σταματήσεις το βήχα του παιδιού σου και να το βοηθήσεις να κοιμάται καλύτερα...

 

Τι είναι ο βήχας;

Ο βήχας είναι ένα θορυβώδες σύμπτωμα που δικαίως ανησυχεί τους γονείς. Ειδικά αν ο βήχας είναι βραδινός και δεν αφήνει το παιδί να κοιμηθεί, φοβούνται για ακροαστικά ή πνευμονία.

 

Καταρχήν ο βήχας είναι ένα σύμπτωμα μόνο και δεν είναι πάντοτε ανεπιθύμητος, ούτε επικίνδυνος. Στην αρχή υποδηλώνει ότι κάτι ενοχλεί το αναπνευστικό σύστημα του παιδιού και ο οργανισμός του προσπαθεί να το πετάξει προς τα έξω με τις κινήσεις του βήχα. Μπορεί να είναι ένα μικρόβιο, ένα ξένο σώμα όπως σκόνη, μυρωδιές κ.α

 

Σε πρώτη φάση δεν ανησυχούμε και προσπαθούμε με φυσικούς τρόπους να μαλακώσουμε τον βήχα και να ρευστοποιήσουμε τις εκκρίσεις. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με τους εξής τρόπους:

 

1. Δίνουμε στο παιδί περισσότερα υγρά να πίνει όπως νερό ή χαμομήλι.

 

2. Δίνουμε μαλακτικά όπως χαμομήλι με μέλι, φασκόμηλο με μέλι και λεμόνι, γάλα με μέλι, πετιμέζι κ.α

 

3. Αλείφουμε στο στήθος του ή στο άνω χείλος (δηλαδή κάτω από την μύτη του) πολύ μικρή ποσότητα αλοιφής ευκαλύπτου ή μέντας τα οποία βοηθούν στο άνοιγμα της μύτης.

 

4. Βάζουμε έναν υγραντήρα μέσα στο δωμάτιο του παιδιού, καθώς οι ατμοί βοηθούν στο άνοιγμα της μύτης και την ρευστοποίηση των βρογχικών εκκρίσεων.

 

5. Διατηρούμε το δωμάτιο του παιδιού καθαρό και ένα παράθυρο ανοιχτό για να ανανεώνεται το οξυγόνο.

 

6. Του κάνουμε συχνά μπάνιο με ζεστό νερό που βοηθάει στην διαστολή δέρματος και αγγείων και βλενόλυση των εκκρίσεων. Εκτός και αν έχει πυρετό που αντενδείκνυται το θερμό μπάνιο.

 

7. Χτυπάμε αρκετές φορές την ημέρα την πλάτη και ιδιαίτερα την στιγμή που βήχει καθώς οι κραδασμοί που προκαλούμε είναι μία φυσιοθεραπεία και βοηθά στην βλενόλυση και απομάκρυνση των εκκρίσεων από τα τοιχώματα των βρόγχων.

 

8. Βάζουμε πολύ φυσιολογικό ορό στη μύτη και πολλές φορές την ημέρα απομακρύνοντας τις βλέννες οι οποίες πέφτοντας πίσω στο ρινοφάρυγγα μπορεί να προκαλούν βήχα.

 

9. Ανησυχούμε και επικοινωνούμε με τον παιδίατρο όταν συνυπάρχει και πυρετός ή το παιδί εμφανίζει δυσκολία στην αναπνοή.